Monthly Archives: sierpień 2016

Nie każda podróż kończy się powrotem do domu. Albo inaczej: u kresu drogi zawsze czeka na nas jakiś dom, tyle że niekoniecznie nasz własny.

—————————————————————————————————————————————–

Bo dom jest zawsze tam, gdzie ludzie, których kochamy.

/Pola Pane/

Człowiek musi być szalony. Nie potrafi stworzyć robaka, a tworzy dziesiątki bogów.

/Michel de Montaigne/

—————————————————————————————————————————————–

Widzę w Twoich oczach pogardę dla mnie.  Żal mi Ciebie. Bo nie możesz zaznać mojej wolności…

—————————————————————————————————————————————–

Popełniamy w życiu wiele błędów i większość z nich możemy naprawić. Ale niektórych sytuacji nie udaje się cofnąć i poczucie winy zżera wtedy duszę. Ze wszystkich ludzkich uczuć poczucie winy jest najbardziej destrukcyjnym doznaniem. Gniew mija szybko, nienawiść gaśnie wraz z wiekiem i doświadczeniem, pozostaje tylko poczucie winy.

                                                                    /Danny Scheinmann/

—————————————————————————————————————————————–

To, co mówisz, niech będzie pełne treści. I niech nie wychodzi z twoich ust żadne

 słowo zawieszone w próżni i pozbawione znaczenia.

/św. Ambroży/

—————————————————————————————————————————————–

Kiedy krzyczysz, wszyscy cię słyszą.

Kiedy szepczesz, tylko ci najbliżsi cię słyszą.

Kiedy milczysz, słyszy cię twój najlepszy przyjaciel.

/Linda Macfarlane/

—————————————————————————————————————————————–

Miękko chwiały się kłosy. Wietrzyk łanem rozśmiany

Muskał cicho łodygi, falą drobną je pieścił,

Z chmury promyk słoneczny strzałą padał rozlany,

Ziemię barwił brunatnym, z liściem zżókłym szeleścił.

W miedzę zwolna się wkradał, trawy ciemne iglice

Złocił plamą, w szmaragdów rozpryskiwał się zorzy;

Śmiechem lekkim, powiewnym pyłku zgarniał mgławice

Niósł na skrzydle zawrotnym, w serce kwiatu położył.

Jak w światłości ćma złota, gdy ją sidła osaczą,

Falą zadrgał i rzucił, w wiotką złamał falbanę,

Włosem płowym się bawił, grzywy burzył rozwiane,

Giął ku ziemi łodygi, dzwonił piosnką tułaczą!

Harfą były mu trawy, srebrnym lśniące nalotem,

Dzwonki polne, fiolety strzępem w zieleń rzucone;

Maki grały purpurą, z zbóż się rwały szamotem,

W pocałunku namiętnym omdlewały spłonione.

Trzcinę lekko potrącił, miecza chrzęścił szelestem,

Zakołysał szuwarem, za szyszakiem pogonił,

Zmarszczką strumyk powitał, falą szepnął mu ,,jestem”

Wierzbę w płaczu utulił, brzozie smętnej się skłonił,

I na strunach warkoczy pieśń czarował bogatą,

Zadrgał skargą stłumioną, echem liści zabrzęczał,

Po gałązkach się miotał z melancholii poświatą

Silnym targnął akordem – zamilkł- bólem zajęczał!

Jękiem skarżył się dzikim, targał drzew konary,

Kiścią w niebo zamierzył, krzyk, wyszarpnął szalony,

Splątał wirem listowie, w bój się rzucił skłębiony,

Usta skrzywił goryczą – martwy uszedł w pieczary

Z duszą szedłem skrwawioną …

/W. Szkaredek/

—————————————————————————————————————————————–

Na jeziorze szklane tonie

porudziałe spadły liście

w krwawych blasku cichym tonie,

z nieba gdzie, lazur słońca płonie,

wolnym lotem uroczyście

na jeziorze szklane tonie

                porudziałe lecą liście.

                                                                                                                            /Jastrzębiec/

—————————————————————————————————————————————–